وقتی نتیجه فدای رکورد می‌شود

بی‌تردید بازی هفته گذشته استقلال در برابر سایپا از یک جهت برای آبی‌پوشان و مخصوصاً سیدحسین حسینی، حائز اهمیت بود و آن موضوع، ادامه کلین شیت‌های این گلر جوان و ثبت یک رکورد تاریخی برای باشگاه و این دروازه‌بان قبراق بود. هرچند در اواخر بازی دروازه استقلال توسط رضا اسدی باز شد اما دقایق گل نخوردن حسینی به 874 دقیقه رسید و موفق شد رکورد تمام دروازه‌بان‌های تاریخ فوتبال باشگاهی ایران بشکند. اما در این بین یک سوال بیش از همه به چشم آمد، اینکه چرا استقلال سه امتیاز بازی را فدای ثبت رکورد کرد؟ در شرایطی که استقلال هفته‌هاست با شفر هم خوب بازی می‌کند و هم خوب نتیجه می‌گیرد شایسته بود که در این بازی هم تمام فکر و ذکر خود را متمرکز موفقیت و پیروزی در این بازی می‌کردند تا در جدول رده‌بندی با بهبود رتبه خود بیش از پیش به سهمیه آسیایی امیدوار می‌شدند. به قدری فضای ثبت رکورد توسط استقلالی‌ها بر بازی حاکم بود که برخی اشتباهات تیمی به چشم نیامد. در این بازی هم مثل مسابقه رفت دو تیم، باز هم استقلال تاوان اشتباه پژمان منتظری را داد و با کرنر بی‌موردی که توسط وی داده شد سایپایی‌ها موفق به گشودن دروازه استقلال و عدم کسب هر سه امتیاز بازی توسط شاگردان شفر شدند. در جریان بازی، استرس حسینی برای خلق این رکورد بیشتر از هر بازیکن دیگری نمایان بود بطوریکه پس از ضربه آزاد خطرناک ترابی که با تیر عمودی دروازه و سپس سر وی راهی کرنر شد چند دقیقه‌ای از مسابقه برای رفع مصدومیت این گلر خوش‌آتیه متوقف شد که احساس بر این بود که بخشی از این مداوا بی‌ارتباط با بدست آوردن رکورد کلین شیت او نبود. نکته جالب دیگر این بازی این بود که استقلال زمانی که گل مساوی را دریافت کرد و ضمن قطع نوار کلین شیت‌ها، خود را در معرض از دست رفتن دو امتیاز حساس بازی دید با یک بازی رو به جلو سعی در پیروزی این رقابت داشت و از آنجایی که زمان لازم برای جبران نتیجه کافی نبود موفق به برد در این رقابت تنگاتنگ نشد. سوال اصلی اینجاست که اگر استقلال پتانسیل چنین بازی هجومی را داشت چرا اینقدر در لاک دفاع رفت؟ اگر جواب این سوال که به زعم برخی ادامه رکورد حسینی بود، باشد باید گفت شاگردان شفر خیلی راحت نتیجه را فدای یک آماری کردند که علیرغم اهمیت آن نسبت به پیروزی در بازی جایگاهی به مراتب پایین‌تر را داشت.